Beste mensen, of mag ik zeggen beste mede-gelovigen, of mag ik zeggen, beste mede-sceptici,
Dit opstandingsverhaal wordt vandaag gelezen (Marcus 16: 1-8) in al zijn raadselachtigheid, móet vandaag gelezen worden.
Het hoort naar mijn gevoel bij een apart genre. Het is geen fictie, maar ook geen non-fictie. Ik noem dit genre ‘frictie’. Het staat haaks op onze werkelijkheid, het is weerbarstige taal, maar we kunnen het niet negeren, we kunnen er niet omheen, we horen en lezen het ieder jaar weer. Maar er is geen pasklaar antwoord, en als iemand al een antwoord heeft dan voldoet het niet.
Daarmee is de kous dan af, en critici zullen cynisch beweren dat christenen in rare sprookjes geloven.
Dat is me toch te simpel. Waarom wordt dit verhaal dan toch steeds weer in diverse varianten verteld, en wat spreekt ons dan zo aan? Mag ik het wat kleiner maken, wat spreekt mij dan aan?
Ik leg er de variant van Johannes naast. Niet voorgelezen, maar we kennen die versie vast wel. Maria gaat alleen naar het graf, en ontmoet iemand die ze voor de tuinman houdt. Er zijn een paar zinnen die mij persoonlijk treffen. ‘Hij is niet hier’ en ‘Ga terug’(Marcus) en ‘Wie zoek je’ en dan ‘Maria’ (Johannes). En ik denk er een mogelijke zoekrichting in te vinden.
Hij is niet hier
Waar dan? Hoe dan? Niet in het graf, niet in de dood, niet in het stilzwijgen. En in dat stilzwijgen zou een ontkenning van zijn bestaan zijn, en we zouden we zijn doodvonnis alleen maar nog erger maken. Ook mystici zoals Theresa van Avila of Johannes van het Kruis zeggen zoiets: niet hier, niet in onze dimensie, maar groter dan onze bewuste waarneming.
Ga terug
En dus gaan de vrouwen terug, keren letterlijk het graf de rug toe, maar zijn doodsbang. Toch moet er een moment zijn dat ze over hun angst zijn heengestapt, want anders hadden wij hier niet gestaan… ‘Ga terug’ dat voelt aan als ‘Begin opnieuw’, ‘Kom óp! ‘, Kom overeind, sta op…
Wie zoek je
Wie zoek je, de Jezus die de Romeinen wel eens zou verjagen, de Jezus die schriftgeleerden de les las, de Jezus die niet de eerste steen wierp, of de Jezus die in je hoofd zit en zo mooi past bij jouw visie op de wereld. Wie zoeken we, kijkend in de Volkskrant van afgelopen week meerdere pagina’s gewijd aan afbeeldingen van Jezus. Het kindje Jezus, de genezende Jezus, de wonderdoener Jezus, de lijdende Jezus, de Pantocrator, enzovoort. Al die beelden weerspiegelen het perspectief van die tijd en van die schilder en misschien wel het heersende modebeeld, en in het verlengde daarvan ook het veranderende Godsbeeld. God’s beeld is en wordt nog steeds misbruikt om het eigen gelijk te halen, God is met ons (en niet met hullie), of als verklaring voor onheil, ‘Gods wil’.
Wie zoek je, dus. Augustinus zei het ook: Als je denkt dat je God begrepen hebt, dan is het God niet. Of de dichter Rutger Kopland: Wie iets vindt, heeft niet goed gezocht.
Ja Johannes, de schrijver van het verhaal had zeker al door dat een goede vraag sterker is dan welk antwoord dan ook.
En de laatste heel korte zin, een woord: Maria
Je naam. Zoals Abraham werd geroepen of Israel, - hoor Israel-.  Maria herkent die roepstem. Voor Maria is daar de ommekeer, ze voelt zich geroepen, ze voelt zich aangesproken. En dan kan ze verder, ze staat op en beseft dat ze iets dóor te geven heeft, een verhaal. Een licht, een lopend vuur. Een nieuw licht, een ander vergezicht.
Stel je voor dat jíj daar staat, en je wordt bij je naam geroepen. Je wordt letterlijk aangesproken, er wordt op jou een appél gedaan.
Het gaat om jou. Durf jij dat aan?

Begin opnieuw, kom óp.
Wie iets vindt, is niet klaar met zoeken; het gaat niet om pasklare antwoorden, maar om het stellen van de juiste vragen. Die kunnen een nieuw licht werpen op je wereld, en op je denkwereld.
Want het verhaal van God en de mensen moet met jou verder.

Mag het zó zijn.
Zalig Pasen
Bert J.