7 juli 2019

Grieshog

(Het is als bij die oude Ierse gewoonte die grieshog wordt genoemd, waarbij aan het eind van de dag enkele gloeiende kooltjes onder een laag as worden geborgen. Na de nacht kunnen de kooltjes worden vrijgemaakt om een nieuw vuur (of vuurtje) te doen ontvlammen)

9.50  meditatief bij binnenkomst in de kapel : ?..Veni Sancte Spititu

10.00  ?..Blijf niet staren op wat vroeger was…

Traditie is niet het doorgeven van de as, maar het doorgeven van het vuur. 

Met in het openinggebed : …het leven, ons bestaan, te vieren met elkaar..Hem/Haar te danken voor het leven ; voor de natuur ; voor hen die ons voorgingen en voor hen die na ons komen, voor elkaar. Wij vragen of Gods’Geest met ons wil zijn,  niet alleen in deze viering, maar ook daarvoor en daarna….

………..

Er is wel iets voor nodig om aangeblazen, geïnspireerd te worden. Je moet er voor  durven open staan om de vonk te kunnen ervaren.

En je hebt anderen nodig. Profeten en ook elkaar.

En bronnen, zoals de verhalen over Jezus – ook zo’n profeet - , zijn blijde boodschap. En je mag het vieren, koesteren, delen.

 In een besef dat er meer is dan wat wij als mensen begrijpen: een oorsprong en mysterie. Oosterhuis zou zeggen: noem het voor mijn part God. De wereld heeft God nodig.

Er volgt dan een korte uitleg over het ?Keltisch christendom 
 

De weg van de stilte is een weg naar binnen. Het begint, heel basaal, met je mond houden. Volgens vele beoefenaars van de stilte is de weg naar de binnen de langste weg die een mens ooit in zijn of haar leven aflegt.
 

Trefwoorden zijn mbt het ?Keltisch christendom zijn : 

- Immanent Godsbegrip / God in en om ons heen

- Kleine geloofsgemeenschappen vaak rond een klooster

- Peregrinatio

- Bijna geen geschreven traditie / verhalende traditie

- Het heilige in en om ons heen. Heilige bomen, bronnen, plaatsen, mensen…

- Het leven en slapen als een gebed

- Verbonden met de elementen ; water, vuur, lucht en aarde en LEEGTE 

- Het Keltisch kruis……; horizontale en verticale lijn en een verbindende cirkel.

We zingen en luisteren naar een Bijbellezing. Voeding voor onderweg.
We lazen over hoe het vuur van de Geest over de apostelen kwam.

Dan begint de kern van de viering het :
Vinden van je plek in de omringende natuur en één worden met je omgeving.
 

Eenmaal terug in  in de kapel is er ruimte om met elkaar ervaringen te delen met respect luisterend we elkaar en bezielend voor elkaar.
 

De voorbeden worden steeds gevolgd met een : ?.. Ubi Caritas, Deus ibi est….
 

Daarna bidden we gezamenlijk het Aramees Onze Vader … ; 

- De vertaling van het Aramees Onze Vader AbwoonD’bashmaya  (Het onze vader-moeder)
 

Gij, Vader-Moeder,
adem, licht van al wat is,
moge uw licht een heiligdom
zijn in ons hart.
Moge uw rijk van eenheid
in ons allen verwerkelijkt worden
zodat uw wil en onze wil één zijn.
Moge uw rijk van eenheid
in alle vormen zijn.

Voed ons dagelijks 
met het levend brood van inzicht.
Maak de koorden van dwalingen los
die ons binden aan de wereld
opdat ook wij de strengen 
van fouten kunnen losmaken
waarmee wij met anderen verbonden zijn.

Laat ons niet misleid worden door oppervlakkige dingen
en houd ons af van ondoordachte handelingen.
U behoort alle heerschappij toe
en de levende kracht om te handelen.
Van u komt het lied dat aan alles schoonheid verleent
en zich van tijdperk tot tijdperk vernieuwt.

Waarlijk, moge de kracht van deze woorden
de voedingsbodem zijn van 
al mijn handelen.
Amen

En we sluiten de viering af met de Keltische zegenbede :

Voor de reis wens ik je 
dat de weg je tegemoet komt, 
de wind steeds in je rug is, 
de zon je gezicht verwarmt
en milde regen je lichaam verfrist.

Moge we elkaar bezielen en het vuur doorgeven.
En tot we elkaar weerzien,
moge God je bewaren
in de palm van Zijn hand. Amen

Tot slot een ervaringsverslag van een van ons nadien geschreven :

 Mediteren in het bos bij de Keltische viering zomer 2019

‘Met een krukje in de hand loop ik weg van de kapel. Ik loop een klein stukje en kom een paar fietsers tegen. Ik kijk naar links en ik kijk naar rechts, zoekend naar een plaatsje in het bos waar ik graag zit. Ik vind een boom en in de koelte van het bladerdek plant ik mijn krukje stevig in de grond.
Ik ga zitten op het krukje en duw de drie pootjes wat steviger vast in de grond. Ik leg wat takjes opzij die in de weg liggen en zet mijn beide voeten stevig op het mos.
Ik adem diep in, sluit mijn ogen en verbind mij met de natuur om me heen. Ver weg hoor ik een vogel roepen. Vlakbij is een specht aan het werk in een boom. Even later koert een duif in de verte. Wat verderop rijden fietsers op het zandpad; hun wielen schuren over de droge grond. Dan hoor ik het ruisen van de wind die gras en blad laat bewegen en de koelte waait me toe.
Genietend van alles om me heen ervaar ik een diepe verbondenheid met de natuur om me heen. Opvallend is dan dat een paar vogels heftig kwetterend zich laten horen. Nog een keer voel ik de koelte van de wind die om me heen waait. De stilte om me heen is weldadig en ik geniet van het zijn op mijn plaats in het bos. Het kan niet lang genoeg duren. Af en toe komt de zon tevoorschijn en verwarmt mijn gezicht.
Plots wordt ik opgeschrikt door het geluid van het klokje van de kapel. Monique roept, het wordt weer tijd om terug te gaan naar de realiteit en deel te nemen aan onze Keltische viering midden in het bos, op die bijzondere plaats waar de stilte en de verbondenheid met de natuur en spiritualiteit bij elkaar komen.’